De haven van Kalmar heeft een Wifi netwerk, en een password kan worden gehaald op het VVV kantoor in de haven. Maar... helaas is dit ’s zondags niet geopend. We willen hier niet een dag blijven liggen en daarom dus geen bijgewerkte site.
Volgens de publicatieborden kan vanaf 09.00 uur worden betaald op het VVV kantoor, maar ik ga toch nog maar even kijken of er niet ergens een havenmeester te vinden is, en jawel een Zweedse schone die op de kade rondwandelt en een soort uniform aanheeft verricht deze taken. We babbelen even en ik hoor van haar dat er de laatste jaren steeds meer jachten binnenlopen die naar het Noorden trekken en de Botnische golf in gaan.
We vertrekken om kwart over acht en varen op open zee naar Oskarshamn waar we om een uur of vier even vastmaken in de binnenhaven om wat vers brood te kopen. Ik maak nog even een praatje met een stel Nederlanders die vlak na ons binnenkwamen en eigenlijk net als wij wat rondtrekken langs de Scandinavische kusten. Een uurtje later vertrekken we naar een ankerplaatsje een mijltje of twee verderop. We kiezen voor de zekerheid toch maar voor een wat diepere route, omdat de kaartplotter in de haven van Oskarshamn ons liet zien dat we over land waren gevaren. De afwijking was zeker een paar honderd meter en dat zat me niet lekker. 
De ankerplek bij Uvo Op het ankerplaatsje lukte het de eerste keer niet om vaste grond te vinden voor het anker en de tweede keer zwaaiden we te dicht naar de kant omdat de wind meer oostelijk inkwam dan gedurende de dag. Enfin driemaal is scheepsrecht en na de derde poging lagen we dan ook goed langs de kant met over stuurboord een soort steiger van bazaltblokken met daarop een oog waaraan een boot kon worden vastgelegd. We hebben ons de hele avond afgevraagd of dit niet een uitermate goede plek was geweest om het achteranker een uit te proberen, maar we waren weer liever lui dan moe. Met een windstille nacht hebben we hier prima gelegen.
Plotter problemen?
Op de kaartplotter zien we dat we midden op het eilandje liggen en dat bevalt me allerminst. Als we niet op de plotter kunnen vertrouwen moeten we wel ruime marges aanhouden tijdens het varen. Omdat ik er van overtuigd ben dat er iets niet goed zit, probeer ik met het Raytech navigatieprogramma en het Navionics kaartje van 2008 welk resultaat ik daarmee heb. Hierop wordt perfect de plek aangegeven waar we ankeren. Als ik dit kaartje in de kaartplotter steek verandert er niets. Wel was me overdag al opgevallen dat ik een kleine ‘c’ op de infobalk van de plotter zag staan die ik eerder niet had gezien. De handleiding geeft uitkomst, want hoe het is ontstaan weet ik niet, maar er staan calibraties in de plotter die voor WGS84 kaartjes op nul horen te staan. Correctie hiervan lost het probleem op en ik voel me weer een stuk zekerder. Niet voor niets hebben we toch de nieuwste kaarten en een DGPS gecorrigeerde kaartplotter met 15 m nauwkeurigheid.
Uvö – Flatvarp, di 31 mei 2011 07:30 - 16:30, 52 zm
Het weer is geweldig, blauwe luchten, een ruim inkomende wind ‘um fünf’ zoals het weerbericht vermeldt. Om de 3 uur hebben we steeds een nieuwe versie van het weerbericht beschikbaar.
Hiervoor hebben we aan boord een ‘Wibe’ boxje geïnstalleerd dat automatisch heel veel beschikbare nautische informatie verzamelt en in z'n geheugen opslaat. Als het ons uitkomt kunnen we die info met de boordcomputer uitlezen. Het steeds opletten om de radio op de juiste tijd af te stemmen is niet meer nodig. Het boxje ontvangt ook allerlei weerkaartjes, die ik met behulp van het weerbericht probeer te begrijpen en te interpreteren. Ik geloof dat ik een eindje op weg ben, maar een cursus op dit gebied is niet verkeerd geloof ik.
We varen voornamelijk buitenom om allerlei onderwaterrotsen te vermijden en maken rond half vijf vast aan de kade van het vissershaventje van Flatvarp. Het is heel erg rustig en we zijn de enige boot. Flatvarp is dan ook geen ‘Gasthamn’ en in eerste instantie bedoeld voor vissers. Op een publicatiebord staat aangegeven dat recreatievaart moet plaatsmaken voor ‘vis professionals’. We blijven een dag liggen en hoewel een geplastificeerd velletje papier wel een tarief vermeldt, zien we geen havenmeester. Ik maak een mooie wandeling door de omgeving en verwonder me over de plekken waar Zweden hun zomerhuisjes bouwen. Met een auto zijn de plekken vaak onbereikbaar maar vaak hebben ze wel een aanlegsteigertje gerealiseerd met een mooie trap er naartoe. Op een bankje op een rots, schijnbaar in het niets, zit ik een kwartiertje heerlijk uit te kijken over de prachtige omgeving.
Gezicht op het ligplekje in Flatvarp vanaf het bankje op de rotsen
Via diverse SMS-jes weten we dat we een internet verbinding moeten zoeken om onze mail te lezen en nog een paar andere zaken, zoals de website bijwerken. Nadat ik de Gästhamnsguiden heb bestudeerd besluiten we naar Nävekvarn te gaan waar alles aanwezig is wat we nodig hebben, met als belangrijkste item ‘Trådlöst Internet’.
We zeilen deze keer tussen de eilandjes door, waarbij we er soms ook voor kiezen om een slagje buitenom te maken. Soms zijn de geultjes tussen de rotseilandjes op de kaartplotter zo smal dat we eigenlijk niet goed durven. Maar af en toe hebben we geen keus en dan valt het toch wel mee, dank zij de kaartplotter die precies aangeeft waar we zijn. Hopelijk is de cartografie van Navionics voor 100% oke, want daar vertrouwen we op, hoewel de rode en groene bakens voor ons het eerste uitgangspunt zijn waar we moeten varen. We zien verbazend veel zeilboten en wijten dat in eerste instantie aan het weer, maar later blijkt dat het Hemelvaartsdag is en dat de Zweden op die dag vrijaf hebben. Met een extra vrije dag op vrijdag ontstaat zo een heel lang weekend.
Als we in Nävekvarn aankomen staat een alleraardigste havenmeester ons op te wachten. We hebben ongeveer dezelfde leeftijd en dat klikt meteen. Hij is een goede gastheer en wijst ons alles wat we nodig hebben. Helaas is elektriciteit meer dan 60m van onze ligplaats verwijderd maar dat is wel overkomelijk want de windmolen doet zijn best. Maar van het ‘Trådlöst Internet’ weet hij niet veel. Als ik kijk is er maar een netwerk te vinden en dat is een beveiligde. Maar de havenmeester is niet voor een gat te vangen en ’s avonds om negen uur brengt iemand me een mini-laptop met een Telia dongle waarmee we in ieder geval onze mail kunnen checken. Ook komt de havenmeester me nog even melden dat we zijn PC in het kantoor de volgende dag kunnen gebruiken. Een andere manier om te internetten wordt voor ons toch wel noodzaak, zeker op ankerplaatsjes, en we zullen op zoek moeten om een dongle met prepaid-kaart of iets dergelijks aan te schaffen.Van een buurman hoor ik dat hij SEK100 per maand voor zijn dongle betaalt.
’s Avonds zetten we de zaken nog even op een rijtje als Hilda aankondigt dat ze graag de was wil doen. Ze had al uitgezocht dat er in Nävekvarn een wasmachine en droger beschikbaar waren voor redelijke tarieven. Ikzelf had al een dieselolie pomp gezien waar we gemakkelijk konden aanleggen, want inmiddels hadden we naar schatting toch al wel een 100 litertjes verstookt en het is altijd de vraag waar zich een volgende gelegenheid voordoet. De prijs van Sek 13,78 (€ 1,55) moest ook wel gunstig zijn, omdat ik tamelijk veel auto’s had gezien die er ook gingen tanken. Voor ons vertrek had ik de prijzen al op internet gecheckt en gezien dat ik op € 1,60 moest rekenen. Verder wil ik graag gebruik maken van het aanbod van de havenmeester om op zijn pc de site bij te werken. We besluiten maar een dagje te blijven liggen zodat we alle voornemens de volgende dag kunnen afhandelen.
De havenmeester constateert de volgende morgen dat ik een ‘ochtendmens’ moet zijn als ik hem rond acht uur raadpleeg of de diepte bij de brandstofpomp voldoende is voor ons. Volgens hem is het geen probleem, alleen betwijfel ikzelf of de slang wel lang genoeg is om de vulopening van de dieseltank te bereiken. Ik krijg van hem de sleutel van de ‘Tvättstuga’ waar de wasmachine staat en zijn PC staat klaar en ik kan zo lang ik wil er gebruik van maken. Na het ontbijt verzamelt Hilda de was, terwijl ik me bezig houd om de aanvullingen voor de website op de boot-PC voor te bereiden. Al met al is het al middag als we hiermee klaar zijn en we aanstalten maken om te gaan tanken. De diepte blijkt inderdaad geen probleem, maar de lengte van de slang wel. We varen de achterkant van de boot zover naar de pomp als maar enigszins kan, want het roer raakt met de onderkant de modderbodem. Het is juist voldoende om de vulopening te bereiken, maar de slang heeft geen 10 cm over. Net zoals we in Noorwegen constateerden, kunnen we niet op de normale pinpas tanken, maar moeten we de creditkaart gebruiken. Bovendien is de afgifte beperkt tot slechts 30 liter per keer. Na 120 liter vinden we het voldoende en leggen we de boot op een ander plekje waar we wel bij een elektriciteitsaansluiting kunnen. Hoewel we helemaal niet zaten te springen op heel volle accu’s, is het niet verkeerd om van de gelegenheid gebruik te maken.
